Yaban Gülü

Bazı geceler savaşlar uyanırdı yatağımızda

Sabahları

Örtünü koklar, yastığını öperdim

Savaşın olduğu yerde

Elbette ki ölüm de olacaktı

Toynaklar döverdi göğsünü

Tırnak diplerime dolan kan

Kalçalarına damlardı

Başka bir saate yakışık kalmazdı böyle sevişmek

Muhakkak ki bu bir harp mevzusu idi

Muhakkak süvari idi parmaklarım

Dokunduğun yerden yangınlar patlak verir yaz gecelerinde

Bilmem bu hangi çiçeğin dilidir?

Ne savaşlar sindirmiştim

Şimdi çiçeklenen yerde

Bunca dize sesinde doğup ölürken

Her tını bir şiire mal oldu kalbimde

Ne kadar uzağa gidebilirim ki adın içimde büyürken

Ücralarımda ağ tutan köşeler

Ve kafama mermi diye sıkılacak...

Senin adını sayıklar kırdığım şişeler

Hep dar vakitlerde yakalar bileğimizden, aşk.

Sarhoşsam elbette ki öperim

Her mevsim çiçekler açan kokundan

Seni öpüşüm bir noktada psikolojik bir şiddete gebedir.

Gece olunca tut elimden

Yoksa parçalanacağım

Derme çatma varlığım çökmeye meyil eder

Anla artık yaban gülü

Meyilim yalnız sanadır.